קיצער
"איך קען נישט פאַרגינענ זיך אַ אָרן אַזוי איך גאַט איר אַ קעסטל," אַ יינגל געמורמלט צו די ווינט, טרערן דאַר און אויגן ליידיק. שטארנדיק אויפן שאכטל וואס טראגט דאס טויטע קינד פארזונקען אין הייליגן טייך, האט דאס יינגל עס שוין נישט געקענט פארטראגן: "ניין! לאָזן מיר זען איר אַ לעצטע מאָל! ארײנגעשפרונגען אין הײליקן טײך, האט דאס ײנגל, בטעות, גענומען אן אנדער שאכטל, אין װעלכן עס איז אויך געװען א מײדל, לעבעדיק, געאטעמט, געװײנט! ― גיט מיר גאָט נאָך אַ שװעסטער, צו דערבאַרימען מיך, ― האָט דאָס ייִנגל אָפּגעװישט טרערן, ― נעבעך מײדל, דו װעסט זײַן מײַן שװעסטער פֿון איצט אָן... אָבער, האָבן די דאָזיקע צװײ נישט געװוּסט, אַז זײ זײַנען נאָר פּיאָנעס אין עמעצנס שפּיל...